مکتب اصفهان دارای مفاهیم ارزشی زیادی است که با آرای فلسفی ارتباطی تنگاتنگ دارد. فرهنگ و سنن از عوامل مهم درشکل‌گیری معماری هر کشور به شمار می آیند. تاثیر این عوامل درکشور ایران به خصوص در پایداری معماری مسکن تا قبل از دوره معاصر به خوبی دیده میشود با توجه به اینکه در دوران صفوی مذهب شیعه به عنوان مذهب رسمی ایران اعلام شد و دگرگونی های عظیمی که در فرهنگ و سیاست ایران به وجود آورد این دوره یکی از مهمترین ادوار تاریخی ایران محسوب میشود (حیدری، ۱۳۹۲). هنر معماری هنری والاتر و برتر از زیبایی شناختی است که انسان را از کثرت جهان بیرون به وحدت الهی می رساند. ویژگی این معماری، جای دادن انسان در حضور خدا از طریق قدسی کردن فضاست. در این هنر زیبایی و خلاقیت هنری با وجه روحانی آن آمیخته شده است. آنچه در معماری صفوی حائز اهمیت است، توجه به مذهب شیعه و نوعی تصوف است که این ویژگی در کتیبه های بناهای این دوره به چش می خورد. پادشاهان و هنرمندان و معماران این دوره تأکید بر نوعی وحدت و یکپارچگی داشتند تا وحدت الهی را متصور کنند. این مسئله سبکی را در معماری اسلامی به وجود آورد که به مکتب اصفهانی مشهور است و یکی از چهار شیوه ی معماری اسلامی ایران است. این سبک، بر اساس سادگی بیشتر طرح ها و هندسه‌ی بنا استوار است تا اصول اساسی اسلام را به همان سادگی است تداعی بخشد. یکسان بودن تناسبت در بنا اصل مساوات و برابری انسان ها در پیشگاه عدل الهی است. شاهان صفوی بیش از نیم قرن به طور متناوب از حامیان معماری بوده‌اند. در دوره ی صفویه از قلم کوفی در کاشی کاری بناها بهره بردند و قلم بنایی را که همان کوفی زاویه دار است و از ترسی اشکال هندسی مربع، لوزی، مستطیل و خطوط موازی و متقاطع به دست می آید در کاشی کاری معقلی به کار می بردند. این شیوه در محراب مساجد، ایوان ها و درون سوسن ها زیر مقرنس ها، ساقه ی گنبد ها، گنبد ها و سقف بناهای متبرک بسیار دیده می شوند. در اوایل این دوره از قلم کوفی و ثلث برای نگارش متون مقدس استفاده می کردند ولی برای نگارش کتیبه ها بیشتر از قلم تعلیق استفاده می شد. از جمله مسجد شیخ لطف الله، مسجد امام، مدرسه‌ی نیم آورد اصفهان و ... را می توان ذکر کرد (نظام پور، قاسمی به نقل از Nasr؛ 1393).